Toen ik in december 2021 ontzettend ziek was, heeft dat ook een enorme impact gehad op mijn jonge kinderen. Mijn dochters waren destijds 3 en 6 jaar oud. De jongste heeft er toen niet zo heel veel last van gehad. Natuurlijk had ze wel door dat het niet zo goed ging en vond ze het niet leuk dat ik in het ziekenhuis lag en niet thuis was, maar echt beseffen deed ze het niet zoals de oudste dat deed. De oudste van toen 6 jaar oud heeft heel veel meegekregen van mijn ziekteperiode. Zij heeft het er nu bijna drie jaar later nog wel eens over.

Toen ik wist dat ik een stoma zou gaan krijgen leek het mij van belang dat ik mijn dochters hierop zou voorbereiden. Ik heb toen ook mijn stomaverpleegkundige om hulp gevraagd. Ik heb gevraagd of er voorlichting bestond voor (kleine) kinderen. Helaas was dat er niet echt. Ik had het “geluk” dat ik al eens eerder een periode een stoma heb gehad, daardoor kon ik vanuit eigen ervaring vertellen wat er ging gebeuren.

Meteen na de operatie heb ik mij voorgenomen om dat gat op te vullen. Ik wilde iets maken zodat andere ouders, die in een soortgelijke situatie terecht zouden komen, wel iets voorhanden hadden om te ondersteunen bij het uitleggen aan kinderen.

Binnen een half jaar maakte ik een boekje: “Mama krijgt een stoma”. Ik heb het boekje gemaakt op basis van mijn eigen ervaring. Enerzijds omdat het super goed was voor de verwerking van mijzelf, maar ook van mijn gezin. De illustraties tekende ik zelf en ook het verhaal schreef ik zelf. Toen het boekje klaar was heb ik het boekje uitgereikt aan mijn stomaverpleegkundige zodat zij het boekje kan gebruiken bij toekomstige stomadragers.

Inmiddels is het boekje te koop (www.mamakrijgteenstoma.nl) en heb ik al tientallen mensen geholpen met behulp van mijn boekje.

Om nog even terug te komen op hoe mijn kinderen reageerden op mijn stoma. Nou eigenlijk zoals je kunt verwachten van (jonge) kinderen denk ik. Het besef dat het mij beter zou maken was voor hen destijds voldoende. Het maakte ze niet uit hoe, als ik maar beter zou worden. Daarnaast waren ze nog zo jong dat ze eigenlijk nu niet beter meer weten. Zij poepen via hun billen en ik via een zakje op mijn buik, zo simpel als dat ik het opschrijf, zo simpel is het voor hun. Ik vind het ergens ook een verrijking voor mijn kinderen dat ze opgroeien met iets anders dan het “ideaal” beeld van een persoon. Iedereen is anders en dat maakt iemand niet minder waard of minder aardig, dat is iets wat mijn kinderen ontzettend goed beseffen.

Maike